Thursday, February 20, 2014

සරසවි සැමරුම් 03

බෝඩින් ජීවිතය......


ආව මුල් දවස් වල බෝඩිමට වෙලා තනියම ඉන්න වෙලාවට තනිකම දැනෙනවා ඉවසන්න බැරි තරමටම... ඒත් මොනවා කරන්නද.... phone එක තමා හොඳම යාළුවා වුණේ ඒ වෙලාවට.... 3 දෙනාත් එක්ක දවසේ විස්තරේ කියවලා.. කෑම කාලා.. ඉවර වුණාම ගෙවල් වලට call කරනවා පැයක් විතර.... ඊටත් පස්සේ 3 දෙනා ඇඳන් 3 ට වෙලා දන්න දන්න හැමෝටම call කරනවා නිදිමත එනකං.....

අපේ බෝඩිමේ කෙල්ලෝ 12 ට අමතරව හිටියේ අන්ටියි නංගියි මල්ලියි එයාලගේ බල්ලයි විතරයි..... ඇන්ටිලා හිටියේ උඩ තට්ටුවේ.... මල්ලි පොඩියි..... ඒ වුණාට පුදුම දාංගලයක් තිබුණේ.... ඒ මදිවට බල්ලා..... ඌ නම් මහා එපා කරපු බල්ලෙක්..... gate එකෙන් පේන හැම බල්ලටම බුරනවා..... කණක් ඇහිලා ඉන්න නෑ..... ඒකටත් එක්ක හරියන්න බෝඩිමේ set එක.... නියමයි..... එහා room එකේ අක්කලා මෙහා room එකට එනවා සැපදුක් බලන්න සතියකට වතාවක්.....

අපේ room එකේ අක්කට රෙදි, බඩු අස් කරලා පුරුද්දක් නෑ.... නිදාගන්නකොට බඩු ටික මෙසේ උඩට.... වැඩ කරද්දී බඩු ටික ඇඳ උඩට.... බලා ඉන්න බැරුව පවු හිතිලා අපි අස් කරලා දුන්නාම පිං දෙනවා ආත්ම ගාණකට ඇතිවෙන්න.....  

අපේ බෝඩිම ලඟපාතම පන්සලක් තිබුණා.... හැම සෙනසුරාදට ඒකෙ බෝධි පූජාවක් තිබුණා.... ගෙදර යන්න බැරි වෙලා බෝඩිමේ හිටියොත් හවසට පැය ගානක් ගාථා කියනවා  loud speaker එකෙන් අපි අහගෙන ඉන්නවා.....

සමහර දාට අපේ බූරු බල්ලා දන්වැල කඩාගෙන එළියට පැනල දුවනවා.... ඉතිං අපේ ඇන්ටි යෝගට් තියලා gate එක ගාව ඌව රවට්ටලා ආයෙම ගෙන්න ගන්නවා.... නිකං ද අපි ඌට බූරු බල්ලා කියන්නේ.... මහා මෝඩයි ඒකා....

දවසක් අපේ කෙල්ලෝ ටිකක් බෝඩිමට ඇවිත්... උන්ට අමතක වෙලා gate එක වහලා එන්න.... ඇන්ටි අසූ හාරදාහට නැගලා බනිනවා ඒක දැකලා.... “බලන්නකෝ... gate එක අහස් කටට ඇරලා දාලා.... කුඩු කාරයෙක්වත් ආවා නම්.... මගේ වටින මල් පෝච්චි ටික... අරං ගියා නම් හෙම.... මොන දෙය්යන්ට කියන්නද....”  


අනේ දෙවියනේ..... ඇන්ටිට මතක් වුණේ මල් ටික මිස අපි නෙමෙයි....... 


සරසවි සැමරුම් 02

බෝඩිමක් සොයමින්.........


දවස ගෙවිල ගියා.... ඔක්කොම උත්සව ඉවරයි වගේ.... හැබැයි හැමෝගෙම හිතේ ලොකු බරක්..... මොකද hostel ලැබුණේ ඉල්ලපු අයගෙන් හරිම අඩු ගාණකට..... ඉතුරු හැමෝටම බෝඩින් සරණ තමා..... department ceremony එකේදී මගේ ලඟින් හිටපු සිංහල girl හදිස්සියේ වත් ඕනි වුනොත් කියලා මගේ phone number එකත් ඉල්ලගත්තා.....

තාත්තයි අම්මයි මායි බෝඩිමක් හොයන්න කියලා campus එකේ entrance එකට එද්දි මෙන්න මේ girl එයාගේ අම්මත් එක්ක අයෙමත් අපි ඉස්සරහ..... එයාලා ඒ වෙද්දී තැනක් හොයාගෙන.... අපිටත් එතනට යන්න පාර කියල එයාල ගියා..... ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට බෝඩිමක් බලන්නේ..... අනේ මංදා..... හොදද නැද්ද කියන්න මං කලින් බෝඩින් දැකලා නෑ නේ....

ඒත් අප්පා කොහොම ඉන්නද මේ කූඩුවේ.... අනිත් අතට හැමතැනම මේ වෙද්දී ළමයි අරං ලු.... ඕනි එකක් කියල අපිත් advance එකක් දීල ආවා... ඔය අතරේ අපේ අම්මලා එක්ක උදේ හිටපු තව family එකකටත් අපි මේ බෝඩිම ගැන කියල එයාලත් ඇවිත් advance දුන්න.... කමක් නෑ... එක batch එකේ 3ක් ම දැන් මෙතන ඉන්නවනේ.... අපි හිත හදාගත්ත..... ඒ වුණාට කාටවත් හිත නෑ ඒ කුකුල් කොටුවෙ ඉන්න....

මේ හැමදේම වුණේ සිකුරාදා.... ඊළඟ සඳුදා උදේම අපි campus ආවා බඩු මුට්ටු පොදි බැඳගෙන සිව් වසරක සරසවි ජීවිතය අරඹන්න හිතාගෙන.....  

අපිව campus එකට දාල අපේ ගෙවල් වල අය අයෙමත් බෝඩින් සෙවීමේ මෙහෙයුම ඇරඹුවා.... අපේ වෙලාව හොඳයි වගේ.... campus එක පේන දුරින් තිබුණු නිසංසල බෝඩිමක 4 දෙනෙක් ගේ room එකක් අපි 3 දෙනාට හම්බුණා..... 4 වෙනියා ඒ වෙද්දි final year එකේ හිටපු අක්ක කෙනෙක්.... බෝඩිම හොඳයි වගේ..... කෙල්ලෝ 12 ක් ඉන්නවා.... පාළුවක් නෑ වගේ.... හැබැයි අම්මලා ට නම් අපිව දාල යන්න බෑ වගේ.... මොනා කරන්නද..... අද නැතත් කවදාහරි දාල යන්න වෙනවනේ..... උපදෙස් කෝටියක් විතර දීල හැමෝම යන්න ගියා......


Monday, February 17, 2014

සරසවි සැමරුම් 01

සිහිනය ඉටු වී......


මගේ ජීවිතේ පලවෙනි වතාවට මම සරසවියකට අඩිය තිබ්බේ මොරටුවට.... (එහෙමත් නැත්නම් හැමෝම ආදරෙන් මතක් කරන කටුබැද්දේ campus ඒකට) ඒ මගේ සරසවි ගමන පටන්ගැන්ම විදියට..... 2009 අවුරුද්දේ ජූලි 17 වෙනිදා..... කවදාවත් අමතක වෙන්නේ නැති දවසක්..... තාත්තගේ අතින් අල්ලගෙන අම්මත් එක්ක එදා මං ඒ බිමට පය තිබ්බේ සතුට වගේම බයකුත් හිතේ ඇතුව..... මොනවා වේවිද... කවුරු මුණගැහේවිද.... හැමදේම නුහුරුයි.... නුපුරුදුයි.... හැබැයි නුපුරුදු බවේ සුන්දරත්වය මං හිත පුරා විඳගත්තා.....

පියවර කිහිපයක් යන්න කලින් අයියලා අක්කලා ඇවිත් අපිව පිළිගත්තා.... අතේ තිබුණු ලියුම බලලා යන්න ඕනි තැනට අපිව යැව්වා.... අම්මයි තාත්තයි එක තැනකට..... මාව තවත් තැනකට..... තවත් ළමයි සිය ගාණක්..... කවුරුත් කතා නෑ... හැමෝම වටපිට බලනවා..... තමන්ගේ Z-Score එක අනිත් කෙනාට වඩා වැඩියි කියලා හිතාගෙන සමහරු ආඩම්බරෙන්..... අපි ආවේ කොළඹින් කියල තවත් අය හිතනවා වගේ.... සමහරු අහිංසක පාටයි.... තවත් අය දෙලොවක් අතර තනි වෙලා වගේ....

Hi..... What is your course? ළඟ හිටපු මුස්ලිම් girl අහනවා මට හීනෙන් වගේ ඇහුණා.... මං වටපිට බැලුවා... අනිත් අය තමන්ගේ ලෝක වල.... මගෙන් තමා අහන්න ඇත්තේ.... හොඳ නෑ නේ සද්ද නැතුව හිටියොත් කියලා මාත් උත්තර දුන්නා...... “Aha... Me too...” ඇති යාන්තං.... මගේ course එක තව අය කරනවා.... කෝ මේ Innogaration Ceremony එක දැන්ම පටන් ගන්නේ නැද්ද මන්දා...

Where are you from? How is your Z-Score? කෙල්ලගෙන් ප්‍රශ්න පත්තරයක් මට...  How about your one? බැරිම තැන මාත් ඇහුවා.... බලද්දි ඒක දෙකයි දශම ගාණක්.... මේ ළමයට මෙහෙම නම් island first ගේ Z එක කොහොමට ඇද්ද කියලා මං ඒ පාර කල්පනා කළා.....
දවල් වෙද්දී Ceremony එක ඉවර වුණා.... මේ වෙද්දී එක්කෙනා දෙන්නා අඳුරගන්නවා..... අම්මලා තාත්තලාත් එහෙමයි.... 

අර මුස්ලිම් girl.... එයා තමා ඒ වතාවේ island first ඇත්තටම..... seniours ලා කියද්දියි ඒක අපි දැනගත්තේ......



ඊළඟට.......