එක් පෙති මලක්
විය නුඹ මගේ අත් දෙකට
නෙලා නොගත්තේ
මගේ බෝසත් කමට...
හැරගිය දිනේ
නාවත් මා ගම් දොරට
ආවේ ඇයිද
විරහේ සිත අද්දරට......
මගේ අතට නුඹ
සර්ව සම්පුර්ණ මලක් වුණේ නෑ...... ඉතිං නුඹට සම්පුර්ණ වෙන්න ඉඩ දීලා මං පසෙකට වෙලා
ආදරෙන් ඒ දිහා බලා හිටියා..... මට වැරදුණේ එතනයි කියලා වැටහෙද්දී මම ප්‍රමාදයි.....
නෙලාගන්න පුළුවන්කම තිබුණු නුඹව නෙලා නොගත් බෝසත් කම නිසාවෙන් අද නුඹ මට අහිමි
වෙලා ගිහිං..... ඒ හැරයාම දරාගන්න අපහසු වුණු නිසා සමුදෙන්න මං නුඹ ළඟට නොආවත්
විරහා වේදනාව නම් සිත අද්දරටම ඇවිල්ලා.....
විස්මිත ගමන අදහන්නට බෑ තවම
මා හැරදමා නුඹ
ගිය මග ගැන අරුම...
සතු කරගන්න
මුල් පෙම නොපිදූ බැවින
දුක්බර හිතට
කීවෙමි නොහඩන ලෙසින......
මම කවදාවත්
හිතුවේ නෑ නුඹව අහිමි වේවි කියලා..... නුඹ හැමදාමත් මං අසළින්මයි හිටියේ..... ඒ
නිසාමයි නුඹව සතු කරගන්න මං හදිස්සි වුණේ නැත්තේ..... හැමදාමත් ළඟ හිඳිවී කියලා
සිතූ නුඹ ගිය පසු තමයි මට දැනුනේ කොහේ හෝ වරදක් සිදු වෙලා කියලා...... මගේ පෙම මුලින් නුඹට නොහැඟවූ වරද..., ඒ ප්‍රමාදය
ගැන දැන් පසුතවිලා පලක් නෑ.... ඒ නිසයි මගේ දුකින් ඉන්න හිතට මං කියාගත්තේ නාඬා
ඉන්න කියලා........
සිටිනා
කොදෙව්වක නුඹ සැප විඳී නම්
මවෙතින්
ලැබුණු ආදරයත් ලැබේ නම්...
මතකය නුඹට
හිරිහැරයක් නොවේ නම්
තව කුමකටද
දුක් ගී කල්පනාවන්.......
නුඹ තවත් මට
හිමි නෑ..... ඉතිං ලෝකේ කොහේ කොතැනක හිටියත් නුඹ සැපෙන් හිඳිවා කියලා පතනවා
හැරුණාම මට වෙන කරන්න දෙයක් දැන් නෑ..... මං නුඹට ආදරේ කළ තරම දන්නේ මං විතරයි.....
ඒ නිසයි මං පතන්නේ මං නුඹට දුන්නු ආදරය එලෙසින්ම ආයෙමත් ලැබෙන්න කියලා..... අපි
අතරේ තිබුණු මතකයන්ගෙන් නුඹේ මේ නව දිවියට හිරිහැරයක් නොවේවා කියලා මං පතන්නේ ඒක
එහෙම වේවිද කියලා මට සැක නිසයි..... නුඹ ශක්තිමත් මං හිතනවට වඩා..... නුඹ නව
ජීවිතය සතුටින් හිඳිවී ඉතිං...... එහෙමනම් මං දුක් වෙන්නේ නෑ..... මං හිත
හදාගන්නවා නුඹේ සතුට ගැන හිතලා.......
