දයාබර තරංග.....

Wrong Numbers කිවුවාම අපි කාටත් සිහිවෙන්නේ හරිම කරදරකාරී මතකයන් වුණාට මගේ අතින් dial වුණු මේ Wrong Number එක ගැන නම් මම කවදාවත් දුක් වෙන්නේ නැත්තේ ජීවිතේ මං ලබපු ගණඳුරු සමයක පායපු රිදී ඉර ඔහු වීම නිසා....

සරසවියට ආව මුල් කාලයේදී මනුස්සයෝ අඳුනගන්න බැරිව දහසක් ප්‍රශ්න වලට මුණ දීපු මගේ අවසන් විකල්පය වුණේ පරණ පුරුදු කටහඬක් අහල හිත සනසව ගන්න එක...... ඉතිං මං අපේ පරණ යාළුවෙක් ට පණිවිඩයක් තිබ්බා මගේ තවත් හොඳ යාලුවෙක්ගෙ no.1 එවන්න කියලා..... ඒ ආව no එකට call කලාම මට ඇහුණේ කවදාවත් අහපු නැති කටහඬක්...... හැබැයි අපි දෙන්නටම ආව ඊළඟ අවුල වුණේ අපි දෙන්නටම no.1 වැරදිලා නැත්නම් මං හොයන කෙනා ඔහු නොවෙන්නේ කොහොමද කියලා.......

අනිත් අතට මං අහපු කෙනා ඔහු දැනගෙන හිටියා.... ඒවගේම ඔහු මේ no.1 මගේ අතට එන්න ඇතැයි කියල guess කරාපු හැමදෙනාමත් මගේ යාළුවො......

කොහොම වුණත් sorry කියල මම phone එක තියලා වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ අයෙමත් call කරපු ඔහු මම කවුද.... දැන් කොහෙද ඉන්නේ..... මොනාද කරන්නේ.... කියන හැමදේම කියාගෙන ගියා....... මම dial කරාපු no. 1 අපේ සෑහෙන යාලුවෝ ගොඩක් use කළ එකක් වගේම ඒකෙ හැබෑ අයිතිකරු ඔහු බව මම දැනගත්තේ ඒ මොහොතේ.....

එදා ඇරඹුණු ඒ මිතුදම මේ වෙද්දී පස් වසක් සම්පුර්ණ කරලා...... අපි දෙන්නාගෙන් හඳුනගත් තවත් යහළු යෙහෙළි ගණනාවකගෙන් අපේ දයාබර කවය සමන්විත වෙලා..... ගෙවල් වල අය පවා අපි හඳුනගෙන අවසන්..... ඕනිම දුකකදී එකිනෙකාව සනසන්නටත් සතුටේදී එකට එකතු වෙලා හිනාවෙන්නටත් අපිට පුළුවන් වෙලා.....

MC එකේ කඩයක් ඉස්සරහ නතර වෙලා ඇතුළේ තියෙන මාලයක් ලස්සනයි කීවම ඒක ඒ වෙලාවෙම අරං දෙන්න තරමට ම ඔහුගේ මිතුදම දයාබරයි..... ඒ මාලේ පස්සේ කාලෙක අයින් කලත් අදටත් ඒ පෙන්ඩන්ට් එක වෙන මාලයකට දාල මගේ කරේ රැඳෙන තරමටම මගේ මිතුදමත් දයාබරයි...... ඇත්තටම ගොඩක් දෙනෙක් මගෙන් අහපු ඒ ප්‍රශ්නෙට අද තමයි උත්තර ලැබෙන්නේ...... ඔව්. Promise කියලා කොටලා තියෙන ඒ මාල පෙත්තේ තියෙන්නේ හැමදාමත් සතුටින් ඉන්නවා කියලා එකිනෙකාට වුණු නිහඬ පොරොන්දුවක්..... ඒක ඇත්තටම නොබිඳෙන විශ්වාසයක් වගේම එකිනෙකා අතරේ රැඳුනු තේරුම් ගැනිමකුත් කැටි වුණු  දයාබර මිතුදමක සොඳුරු පැතුමක්.....

මට තාමත් මතකයි අතපය දිග රෙදි බෝනික්කෙක් ඕනි කීවාම town එක පුරාම මාත් එක්ක බෝනික්කෝ හොය හොයා වතාවක් ඇවිදපු හැටි...... කැමරාවක් ගන්න MC ගිහිං අන්තිමේදී කැමරා හෙවිල්ල පැත්තකින් තියලා වරුවක් තිස්සේ කෑම කකා කියෝ කියෝ ඉඳලා අන්තිමේදී මහා වරුසාවකට අහුවෙලා මගේ කුඩෙත් අරං ගිය හැටි..... ඒ කුඩේ පස්සේ කාලෙක දිල් ගේ ගෙදර නවාතැන් ගත්තේ ආයෙමත් ඒක මට දෙන්න ගියාට අපි දෙන්නටම සෑහෙන කාලයක් යනතුරාවට අපිව මුණ නොගැහුණු නිසා කියලත් මතකයි මට.....

ලියනවා නම් මේ වාගේ දේවල් තවත් ඕනෑ තරම් ලියන්නට මගේ හිතේ පෙළ ගැහෙනවා.... අනිත් අතට ඔහු කරාපු මේ වාගේ දේවල් ගැන මතකයේ තියෙන්නේ මට විතරක් නෙමෙයි කියලත් මම දන්නවා..... අහලා බැලුවොත් අපි හැමෝම වෙනුවෙන් ඔහු අයෙමත් කිසිම දෙයක් බලාපොරොත්තු නොවී කරපු දේවල් සෑහෙන්න තියෙනවා......ඒත් සටහන දිග වැඩි වෙන නිසයි මෙතනින් හමාර කරන්නට යන්නේ.....

දයාබර තරංග..... ඔබව මිතුරෙකු ලෙසින් ලබන්නට මම සැබැවින්ම වාසනාවන්තයි.... විටෙක පොඩි දරුවෙකුට හමුවුණු නත්තල් සීයෙකු ලෙසත්..... තවත් විටෙක ළබැඳි සහෝදරයෙකු ලෙසත්.... ඔබ මා ළඟ පස් වසක් පුරාවට සිටි අයුරු මගේ හිත පතුලේම රැඳිලා තියෙනවා.....

2014. 08. 09 උදා වෙන විසි පස් වෙනි උපන් දිනත් සමගින් ජීවිතේ රිදී යුගයට පා තබන ඔබට මෙලොව වසන මනුෂ්‍යයෙකුට ලබාගත හැකි සියලු සතුට ලබා ගැනීමට උදා වන හැම දිනයකම වාසනාව ලැබේවා කියලා පතමින් මම මේ සටහනට තිත තබනවා.....