මම තවම මට අහිමි මගෙ කවිය ලියනවා....

මම දන්නවා මගේ හිතේ තිබුණු හැම දෙයක්ම ලියපු, මගේ හැඟීම් අන්තිම දශමෙටම සූරලා ලියපු, පොතක් වගේ පෙනුණු ඒ ලියවිල්ල කියවලා ඉවර වුනාම ඔය හිත නොසෑහෙන්න රිදෙන්න ඇති කියලා..... 

To be honest with you, I don't have the words to make you feel better, but I do have the arms to give you a hug, ears to listen to whatever you want to talk about, and I have a heart; a heart that's aching to see you smile again.

ලේසියෙන් පහසුවෙන් තමන්ගේ හැඟීම් අවට ලෝකෙට නොදෙන කෙනෙක්ගෙන් මෙහෙම වචන ටිකක් ලියවෙන්න, ඒ හිත ඇතුළේ මොනතරම් දේවල් ටිකක් තෙරපෙන්න ඇතිද කියලා මම දන්නවා.

ඔය හිත රිද්දන්න මට ඕනි වුනේ නැහැ. ඔයා දන්නවා මගේ හිත නිදහස් කරගන්න විතරයි මට ඕනි වුනේ කියලා. ඒ නිසයි හිත රිදෙන තැනට ආවාම මම කිවුවේ මෙතනින් එහාට මම ඔයාට කතාව කියවන්න එවන්නේ නැහැ කියලා. ඒත් ඔයාට කියවන්න ඕනි වුනා. මගේ හිතේ තියෙන හැමදේම වචන විදියට කොල වලට අරගෙන ඒ මතකය මගේ හිතෙන් අමතක කරවන්න ඔයාට ඕනි වුනා. ඒ කොල ඔය හිත මොනතරම් රිදෙව්වත් මම ලියන එක නවත්තන්න නොදුන්නේ ඒ නිසා වෙන්න ඇති.

මම දන්නවා ඔයාගේ වෑයම සෑහෙන්න දුරට සාර්ථකයි. අන්තිමේදී මට ලියන්න දෙයක් නැති වුණා.

"Need more"

"My mind is empty"

ඒත් ඔයා කියන නිසා මම ආයෙමත් හිතුවා. ආයෙමත් ලිවුවා. අන්තිමේදී ඉවර කළා.

Yes. I did it.

'නැහැ' 'බැහැ' කවදද අපේ ශබ්දකෝෂ වල තිබුණේ.......

ඔය හිත සතුටෙන් තියන්න, ඔය හිත නිදහසේ තියන්න කරන්න ඕනි කියලා හිතුණු හැම දෙයක්ම මම කරලා ඇති. ඉතිං කවදාවත් ඔය හිතට වෙනස්කමක් කරලා නැහැ කියන සතුට මැරෙන තුරාවට මගේ හිතේ තියේවි. ඒ වගේම මම දන්නවා මගේ කඳුළකට, සුසුමකට ඔය හිත මොන තරම් වේදනා විඳිනවද කියලා..... මගේ සිනහව වෙනුවෙන් ඔය හිත බලාගෙන ඉන්නවා කියලා.

අවුරුද්දක් ගෙවිලා ගිහින් කාටත් නොදැනී......... ජිවිතේ ලොකු වෙනසක් වෙලා නැතත් ටිකක් හරි වෙනස් වෙලා.... එදා වගේ හිනා නොවුණත් මම අඬන්නේ නැහැ.

ඔයා දන්නවා, මගේ තාත්තට පස්සේ මගේ විස්වාසය, මගේ අගය කිරීම, මගේ ගරු කිරීම කිසිම වෙහෙසක් නැතුව ගන්න පුළුවන් වුනේ ඔයාට. ඒ වගේම ඒ කිසිම දෙයක් වෙනුවෙන් බිඳක් වත් පසුතැවෙන්න ඉඩක් ඔයා මට දීලා නැහැ.

එක මග යන්න ඕනි කියන සිහිනය මට නැහැ. ඒත් මම යන මග දී හිත ළඟ තනියට හෙවණැල්ල වත් ඉඳීවි කියන විස්වාසය හැමදාමත් ළඟ තියේවි.

කියන්න ඕනි වුණු, ඒත් තාමත් නොකියූ දේවල් මගේ හිතේ තියෙනවා කියලා ඔයා වගේම මමත් දන්නවා.

මගේ හොඳම යාළුවට...... මගේ සහෝදරයට... මගේ ජිවිතේ මට මුණ ගැහුණු soulmate ට කියන්න දේවල් බොහොමයි මට.

කවදාවත් කිසිම කෙනෙක්ට පුරවන්න බැරි වුණු හිස්තැනක් පුරා අවුරුදු හතරක් පුරවපු ඒ ළබැඳි හිතට මොනා කියන්නද ඉතිං මම.

එදා වාගේ අදත් පොද වැස්ස වැටෙනවා
මල් පිපුනු ගහ ගාව තවම ඉඩ තියෙනවා
නුඹ මගේ ලඟින් නැති අඩුව මට දැනෙනවා
මම තවම මට අහිමි මගෙ කවිය ලියනවා....

දුක පිරුනු මගෙ හිත නුඹ හොදට දන්නවා
හිත හදපු නුඹේ හඬ මගෙ සවන් සොයනවා
නුඹ නිසා පැමිනි දුක පැණිරසයි සිතෙනවා
මම තවම මට අහිමි මගෙ කවිය ලියනවා....

අනාගත වාලුකා කතර මැද තනි වෙලා
කෙසේ පා ඔසවමිද සා පවස විඳ දරා
පුර පසෙක නොවී නුඹ අවපසෙක සඳ උනා
මම තවම මට අහිමි මගෙ කවිය ලියනවා....


~ එදා වගේ අදත් පොද වැස්ස වැටෙනවා ~ අහන්න ඕනි නම්.....