වැටහීම

දයාර්ද වූ මිනිසුන්ගේ

සිත් අහසේ පායා තිබූ

අවිහිංසක පුරා හඳ

දසත පැතිර වූ

සුමුදු එළියට

සියල්ලෝ ලෙංගතු වුවද

එහි

ලප කැළැල්

මතුකරගත්තවුන්

එයට සාප කරනා වග

වටහා ගන්නට

සඳේ....

නුඹට හැකිවුණි ද ?

අන්සතු වූ මහගෙදර

නෙක සන්නි නටා

යකුන් සියල්ල පන්නා

වෙන්දේසි කළ

මගේ නිවහල් උරුමය

නැත ඉතිං මින්මතු

මගේ පරපුරට

නෙතඟ හීන් කඳුලක්

මෝදු වුව ද

දුක නැත හිතට

මන්ද

ලොව සියලු දේ

අනියත බව

මගේ පරපුරම

මට පසක් කර දී ඇති නිසා.............

ආදරය

දවසින් දවස වියපත් වන

වසරින් වසර පරිණත වන

තුරුළු කර ආදරෙන් හිස සිඹින

ඒ දයාබර සෙනෙහස දමා යන්නේ කෝම...

ළපටි කල මගේ මුළු ලෝකයම වූ ඔබ

දැන් මගේ ලෝකයෙන් කොටසක්ව ඇති විට

බිය දැනෙයි නිරතුරුව මා හදට

මා ඔබෙන් ටිකෙන් ටික දුරස් වනවා වත් ද.....

හැකිනම් ඉන්න තුරුළු වී

කුඩාවෙක් විලස හැමදාම

මුළු ලොවම ඔබ දෑසින් බලා

මියෙන්නට ඔබ තුරුලේම........

වහල්ලු

මහ හඬින් නද දෙමින්

වරින්වර දඟලමින්

ඇමතුමක් ආ විගස

නොසඟවා පවසමින්

කෝප ගත්විට මගේ

අතින් බිම විසිවෙමින්

යළි යළිත් උණුහුමට

මා අතට ගුලිවෙමින්

දුක සතුට විශ්මයත්

තනිකමත් එක ලෙසින්

බෙදාගන්නට නොහැක

ඔබ නොමැති නම් ඉතිං.........

නොපෑහීම

ඉගිලෙන්න 

අවසරය 

නොම දුන්න 

මගෙ හිතට 

පියඹන්න 

කුමකටද

නුඹේ ඔය 

සිත් අහස............. 

බෝඩිම

නාඳුනනා මුහුණු පෙළක්

හඳුන ගනිති එකිනෙකාව

නමින් ගමින් වයස් වලින්

එක වී එක නිවහනකට

දෙමාපියන් නැත අසළක

ගම්බිම් වී ඇත දුරස්ව

යහළු යෙහෙළියන් නොමැතිව

තනිකම ඇවිදින් තනියට

ඔරලෝසුවේ කටු කැරකී

කැලැන්ඩරේ පිටු පෙරළි

ලෙන්ගතුකම් හිත පිරවී

සොයුරු දමක සිත පැටලී

ආ ගිය තොරතුරු කියමින්

එක බත් පත අනා කමින්

කවටකමට සිනාවෙමින්

තනිය මකන මේ සගයින්

කෙදිනක හෝ මේ නිවහන

අතර දමා නික්ම යාවි

ආයෙත් දිනයක හමු වී

තුටු කඳුලින් නෙත තෙමාවි.......