Monday, October 14, 2013

කේක්....


මේක වුණේ මං පුංචි කාලේ.... අවුරුදු 4 ක් වත් නෑ මං හිතන්නේ... අපේ අම්මා teacher කෙනෙක්.... ඉතිං ඒ දවස් වල අම්ම වැඩ කරපු ඉස්කෝලේ හැම අවුරුද්දකම අවසානේ ළමයින්ගෙ පොඩි උත්සවයක් තියෙනවා.... එක ඉවර කරලා staff එකේ අය එයාලම arrange කරගත්ත lunch එකක් රසවිඳිනවා.... ඕකට හැමෝම තමන්ගේ ගෙවල් වලින් මොනා හරි අරගෙනත් එනවා..... අපේ ගෙදර මාව තියලා යන්න කෙනෙක් නැති වුණු හැම වතාවෙම අම්මා පුරුදු වෙලා හිටියේ මාවත් අරගෙන ඉස්කෝලේ යන්න... ඉතිං මට ඒ ඉස්කෝලෙයි ළමයිනුයි teachers ල යි හොඳටම හුරු නිසා ඔය උත්සවේ දවසට මම කොහොමත් යනවා ම තමයි....

මේ කියන දවසෙත් අම්මා ඉතිං ලස්සන ගවුමකුත් අන්දවාගෙන මාව අරන් ගියා... මාත් හොඳ ළමයා වගේ අම්මට වද නොදී හිටියා.... ඔය වෙද්දී මාව නිකං මල් වට්ටියක් වගේ අතින් අතට යනවා.... එක්කෝ ළමයි අතේ... නැත්නම් teachers ල අතේ.... උත්සවේ ඉවර වුණා... lunch 1 පටන් ගත්තා.... මං ඉතිං ඇණයක් නොවී බතුත් කෑවා.....

ඊටත් පස්සේ අවේ මගේ favorite round එක... ලස්සනම ලස්සන cake එකක් principal ගෙ ගෙදරින් එවලා තිබුණා.... මටත් ඉතිං කේක් කෑල්ලක් හම්බුණා.... ඒ උනාට මගේ හිතට මදි.... අම්මට කරුකුරු ගාලා තව ඕනි කිවුවට යහපත් ප්‍රතිචාරයක් ලැබුණේ නෑ... ඒ වෙනුවට එයාගේ එක තමා හම්බ වුණේ.... මට එහෙමත් බෑ.... අන්තිමේදී මං තීරණේ කළා cake එක වෙනුවෙන් සටන් කරන්න.... අවාසනාවට ඒ වෙනකොටත් cake එක ඉවර වෙලා.... කොහොම උණත් මං ඒ වෙනුවෙන් සටන් කළා.... ඇඩුවා... ඇඩුවා... ඇඩුවා... බිම පෙරලි පෙරලි ඇඩුවා... දැන් ඉතිං staff එකේ අයට දුකයි මට ඒක දෙන්න බැරි වුණාට.... අපේ අම්මට නම් ලැජ්ජාවේ බැරුව යසට හිටපු මං cake එකක් වෙනුවෙන් මේ තරම් ඇඩුවට....

අම්මා මාව අරන් ගෙදර ආවා... නිකං නෙමෙයි... ලොකු cake එකකුත් අරගෙන.... ඇවිත් කිවුව දැන් ඉතිං ඇති වෙනකං මේක කනවා කියලා... කොහේ කන්නද.... මට ඒ වෙද්දී cake ආසාව ඉවරයි....


පහුවදා උදේ අම්මලාගේ principal අපේ ගෙදර ආවා එදා වගේම cake එකක් හදාගෙන.... 

සල්ලි.....


මාසේ පඩිය කියන්නේ මොන තරම් වටිනා දෙයක් ද කියලා පොඩි කාලේ මට තේරුණේ නෑ... මොන දේ ඕනි වුණත් මං කලේ අනිත් පොඩි ළමයි වගේම අම්මගෙන් ඉල්ලපු එක.... මං ඒ දේවල් ඉල්ලන්නේ මාසේ මුල ද මැද ද අග ද කියන එක මට වැදගත් වුණේ නෑ ඒ දවස් වල..... එක්කෝ අම්මගෙන්.... නැත්නම් තාත්තාගෙන්.... වාසනාවකට මං ඉල්ලපු දේවල් නොදී ඉන්න තරම් අම්මලා අසරණ වුණේ නෑ.... අනිත් අතට මං දකින දකින හැමදේම ඉල්ලුවෙත් නෑ....

මං campus ආවා.... trainning ආවා.... ජිවිතේ මුල්ම වතාවට අතට ටිකක් ලොකු ගානක් හම්බ වෙන්නයි යන්නේ.... ඒත් අද මට තේරෙනවා රුපියලේ අගය මොන තරම් පහල බැහැල ද වගේම සල්ලි හම්බ කරන එකට වඩා අමාරු manage කරන එක කියලා.... සිය ගානක් වැඩ තියෙනවා කරන්න.... ඉතුරු කරන්න සතයක් වත් අතේ ඉතිරි වේවිද මන්දා.... අය වැය සමතුලිත කරන්න නම් සෑහෙන වෙහෙසක් ගන්න වෙනවා.....

කාලයක් තිස්සේ පෙරුම් පිරුවේ රස්සාවක් කරලා පඩි අරන් මට ඕනි ඕනි විදියට වියදම් කරන්න.... අනික ගෙදර අයට උදවු කරන එකෙත් සෑහෙන ලොකු සතුටක් හිතේ තියෙනවා....

හැබැයි ඉතිං වෙලාවකට නම් හිතෙන්නේ පොඩි ළමයෙක් වෙලා ගෙදරින් අරන් දෙන ටිකෙන් satisfy වෙලා හිටපු කාලේ හිත මොන තරම් නම් නිදහස් ද කියලා......

ප්‍රජාපතී දේවී ලා....


කාලෙකට කලින් අපේ අම්මා ඉස්කෝලේ ගිහින් එනකන් වගේම රස්සාවක් හම්බ උනාම වැඩ ඇරිලා ගෙදර එනකනුත් ආච්චි අම්මා කඩුල්ල ලගට වෙලා බලා හිටියලු... ඇත්ත... ඒ කාලේ අද වගේ තාක්ෂණේ දියුණු නෑ තමා.... ළමයා ගෙදරට එනකං ම අතරමගදී මොනවා වුනාද කියලා දැනගන්න විදියක් නෑ තමා.... ආච්චි අම්මගේ හිතේ මොන තරම් බයක් තිබුනද කියලා මට තේරෙන්නේ දැනුයි....

දැන් තාක්ෂණේ දියුණුයි කියනවා..... Mobile phones හැමෝම අතේ තියෙනවා.... ඒත් තාමත් අපේ අම්මල අපි එනකං පාර බලාගෙන ඉන්නවා....බස් එකට නැග්ග වෙලේ ඉඳන් පැයෙන් පැයට call කරනවා.... බෝඩිමට ඇවිත් දවස් දෙකක් ගෙවෙන කොට අහනවා අයෙත් ගෙදර එන්නේ කවදද කියලා..... අපි අයෙත් ගෙදර එනකං දවස් ගනිනවා....

කාලේ ටිකින් ටික ගෙවිල යනවා... අපිත් දවසක අම්මලා වේවි... අපිත් අපේ දරුවෝ එනකං මග බලා ඉඳීවි. තාක්ෂණේ මොන තරම් දියුණු වුණත් අපේ දරුවෝ ගැන අපිත් වද වේවි....

රැජිනක් වුණත් අහිකුණ්ටික ගැහැනියක් වුණත් මේ බලා හිඳීමේ වෙනසක් නෑ..... එදත් එහෙමයි.... අදත් එහෙමයි.... හෙටත් මේකේ වෙනසක් වෙන එකක් නැහැ.....

ඉතිං එහෙම නම්......
මේ බලා හිඳීම අවසන් වෙන්නේ කවදද.....