කාලෙකට කලින්.... යාළුවෙක් හම්බුණා. වෙන කොහෙන්වත් නෙමෙයි. මේ ෆේස්බුක් එකෙන්ම. අපි අඳුරගත්තේ කවි වලින්. මම කවි ලිවුවා. එයා කවි කියෙව්වා. කවි ගැන පටන් ගත්ත කතාව දිගට දිගට ඇදිලා ගියා. එයා එක සරසවියක. මම තව සරසවියක. දෙන්නම ඒ වෙද්දී දෙවෙනි වසරේ මට මතක විදියට.
අපි යාළුවො වුනා. ෆෝන් නම්බර්ස් මාරු කරගත්තා. කතා කළා. අපි බිසී වුණා. අපිට අපිව ටික ටික මගහැරුණා. ඒත් නොවෙනස් එක දෙයක් තිබුණා. විශේෂ දෙයක් තිබුණොත් අපි අමතක නොකර ඒක අනිත් කෙනාට කිවුවා.
අපි ට්‍රේනින් ගියා...
අපි කැම්පස් අවුට් වුනා...
මට ජොබ් එකක් හම්බුණා....
මම බයික් එකක් ගත්තා....
මම චාර්ටඩ් කම්ප්ලිට් කළා....
මම කාර් එකක් ගත්තා....
මම මාස්ටර්ස් පටන් ගත්තා.....
ආඩම්බරකමක් තිබ්බේ නැහැ දෙන්නගෙම හිතේ.... ඒ පණිවිඩ කිවුවේ හරිම ආසාවෙන්. පඩිපෙළේ තව පඩියක් උඩට නැග්ග කියලා අනිත් කෙනාට කියන්නයි ඕනි වුනේ...
අවුරුදු පහක් ගෙවිලා ගියා.... අද උදේ මගේ කාමරේ හිටිය යාළුවෙක් මගෙන් අහනවා.....
" සරා උඹේ හිත ගිය කොල්ලෙක් ඔය ලිස්ට් එකේ හිටියෙම නැද්ද..."
මම ටිකක් වෙලා කල්පනා කළා.
"අනේ මන්දා පවනි. ලිස්ට් එකේ හිටිය උන්ගෙන් ඉතුරු වෙලා ඉන්නේ දෙතුන් දෙනයි. උන්ගෙන් එකෙක් ඇහුවොත් නම් මං හිතන්නේ මම හා කියයි...."
හවස කෝල් එකක් ආවා....
"ඉතිං ඉතිං.... මොනාද අලුත් විස්තර......?"
"හොඳයි...... ම්ම්ම්..... වෙනසක් නෑ ඉතිං..... ආ.... අමතක වුණා.... මට දැන් කෙල්ලෙක් ඉන්නවනේ....... ඔයාට කියන්න බැරි වුනා නේ ඒක...."
No comments:
Post a Comment